I want to be a child back

Views

Буцаад хүүхэд болмоор байна

Надад хэд хэдэн хөгжилтэй явдал тохиолдож байсан юм. Хамгийн сүүлийнх нь өнгөрсөн долоо хоногт гэрийнхээ үүднээс такси бариад дөрвөн зам орохоор суув аа. Гэтэл жолооч болон зорчигчийн суудал дээр сууж халтуур хийж яваа хоёр хүн маань нилээд залуу буюу оюутан болох нь төрх ба ярианаас нь мэдэгдэж байв. Суунгуут жолооч залуу “За ахын дүү хаашаа явах вэ?” гэж асуув. “Дөрвөн зам аа” л гэлээ. Зам зуур нөгөө хоёр маань HiTone-ийн гоё ая утсандаа авсан тухайгаа, ангийнхаа охинд сэтгэл алдарсан тухайгаа инээд алдан ярилцах нь хөгжилтэй бөгөөд өхөөрдмөөр. Нилээд явж байснаа урд талын зорчигчийн суудал дээр сууж явсан залуу “Ахын дүү хаана бууна гэлээ?” гэмой. “Ахаа, би дөрвөн зам гэж хэлсэн шүү дээ” л гэлээ. Буугаад бодоод алхах нь ээ, тод өнгийн хувцас, малгай, ороолт хүмүүнийг тэгтлээ залуу харагдуулдаг юм болов уу эсвэл би үнэхээр “Батокс” тэргүүтэн хэрэглэх шаардлагагүй хэрэг үү. “Та хариулахгүй ч байж болно” хэмээх Гүрээ ахын нэвтрүүлгийн “тэнгэрлэг” нэр шууд санаанд оржихуй нь учир юусан билээ.

Дахиад яг долоо хоногийн өмнө хүүхдээ сургуулиас авах гээд орж явтал жижүүр өвөө “Хөөе аль анги вэ чи, хаашаа орох гэж байгаа юм” гэж авдаг юм даа. Эргэж хараад коридорт буй сурагч нарын өмнө толгойгоо маажаад “Хүүхдээ авах гэсэн юм аа” хэмээн аяархан шивэгнэсэн бөлгөө. Уг чанартаа би бээр арван жилийн сургуулиа төгсөөд даруй арав гаруй жил болж буй юм билээ. Өвөөд баярлах ч шиг. Яахав тэр өдөр сахалаа хуссан явсаныг дурдах нь зүйтэй болов уу. Нас биеэнд хүрснээ харуулах гээд ямар хамаг юмныхаа үсийг ургуулаад явалтай биш.

Нэг жилийн өмнө хүүхдээ бас цэцэрлэгээс авахаар очоод нэрийг нь хэлээд асуутал ангийн багш нь цаашаагаа асрагч руугаа “Хэнийг дуудаарай, ах нь авахаар ирсэн байна” гээд хээв нэг хэлж билээ. Тэрийг нь би хөөр баяр болон гэртээ очоод ээж, гэргий хоёртоо хэлтэл харин тэр хоёр маань “Тэгээд чи ах биш аав нь байна гэж хэлэхгүй яасан юм” гэж ихэд дурамжхан бололтой хэлж “урам хугалж” билээ.

Өнгөрсөн оны зун Дундговь аймагт ажлаар очив. Банкны харилцагч нарын өдөрлөг зохион байгуулж нээлтийн үгийг би аймгийн театрт хуран цугларсан хүмүүсийн өмнө хэлэх байв. Аминдаа “гонж” энэ тэр өмсөж очоод зрителийн дунд хүндэт зочны хэсэг дээр суудал бэлтгэсэн тухай салбарынхан маань хэлж тэнд нь очоод тухалж байв аа. Гэтэл заал зохион байгуулагч бололтой нилээд хижээл насны эгч дөхөж ирснээ “Миний хүү, наад суудал дээр чинь хотоос ирсэн дарга ирж сууна. Жаахан сууж байгаад эвтэйхэн босоод яваарай” гээд гэрлийн доогуур бөхөлзөн одож билээ. Хэдэн минутын дараа миний нэрийг хөтлөгч зарлан тайзан дээр гарч үг хэлэхийг урьсан бөгөөд даанч тэр үед нөгөө эгчийнхээ царайг харж чадаагүй бөлгөө. Аягүй л бол гэм хийсэн юм шиг би өөрөө уг “ажмаагийн” өөдөөс эгцлэн харж чадахгүй байсан байх оо тухайн үед.

Эдгээрээс дүгнэн бодоод байхад хүмүүсийн хувцаслалт (би өөрийгөө “аймаар” вкустай гэж буй хэрэг огтхон чиг биш юм шүү гэж), энгийн байдал (ямар ч байсан дарганцар царайлж том гүзээ гарган, дууны өнгөө өндөрсгөж хүнтэй харьцахыг ёстой хүсдэггүй юм), чөлөөтэй харьцаа (харин заримдаа дэндүү гэмээр чөлөөтэй, шулуухан байдаг байж магадгүй. Нижгээд хүмүүс тэгж айлдаж байсан) гэх зэрэг нь хүмүүсийн нүдэнд бусдыг “залуу харагдуулах” увидастай болгохтой агаар нэгэн юм уу даа. Таксины жолооч оюутан залуу намайг “Агаагийн дөө” гээд дуудах үед үнэхээр буцаад оюутан ч юм уу, арван жилийн сурагч болох юмсан гэж ямар их хүсэв ээ. Ёстой нөгөө “Юу гээч” гэж хүнээс асууснаа “Юу” гэхээр нь “Ёстой ярих юм биш” гээд таг болдог шиг. Өнөө үед чухам одоо байгаа мэдлэг, мэдээлэлтэйгээ цуг тэгж өнгөрсөн цаг хугацаанд “буцаж” чаддагсан бол өдийг хүртэл олж авсан зүйлс, хүрсэн өндөрлөгтөө хүрсэнээсээ хамаагүй бага цаг хугацаа зарцуулж хүрэх боломжтой санагдаад л тэр.

Намайг лав арван жилд байхад юун энэ гар утас, мессеж, юун интернэт, мессенжер, цахим шуудан байв шүү дээ. Өнгөт зураг лав их ховор, байгаа нэг зурагчин нь тэнгэрт тулсан үнэтэй байдаг байлаа. Осолдолгүй компьютерийн эхний версүүд орж ирж нөгөө алдарт, аварга том уян дисктэй анх танилцаж, DOS дээр дууны нот оруулж мэдээллийн технологитой танилцаж байлаа. Арван жилийн монтажаа лав өнгөт зургаар хийлгэх гээд хүрдийг эргүүлэх боломж юу тэргүүтэн нь олдоогүй юмдаг. Тэр үед дижитал аппарат, видео камер энэ тэр байсан сан бол ч. Тухайн үед эдгээр технологи, боломжуудын тухай ярьсан бол дундад зууны үед нөгөө дэлхий бөөрөнхий гэж хэлээд зодуулж, шатаалгаж алуулдаг хөөрхий эрдэмтэн шиг юм болох байсан буй заа. Хайр, харамсал, тунирхалын захиа энэ тэрийг бол бичгийн хэв, найруулгаа гайхуулан барин 25-ийн үзгэндээ сурагч черниль соруулан орос дэвтрийн “парампуушиг”-р арчин “тууш” дэвтэр дээр л бичилцдэг байв шүү дээ. Захиа зөөдөг хэдэн “мессенжертэй”. Оронд нь хэцүү хичээлүүдийн даалгаврыг нь хийж өгдөг “наасан”. Бодоод байх нээ, нэг ширээнд өөрсдийн хүслээрээ тохой нийлүүлэн суудаг хирнээ “тиймэрхүү” яриа хөөрөө нэг их “ажлын цаг”-аар байлгахгүй, харин оронд нь захиа бичилцэн бусдаар харилцан зөөлгүүлээд л гэргий бид хоёр их л “цамаан хос” байсан юм шиг байгаа юм тухай үед. Одоонийхоор бол хөөрхий арын партны банди нар маань гар утасны мессежний л үүрэг гүйцэтгэж байсан болж таарах нь. Яаж тэднийг арай ч MMC, GPRS, Bluetooth-ийн хэлбэрээр ашиглах санаа тэр үед төрөөгүй юм бурхан минь.

За тэгээд картын талханд оочерлож “алаан” болдог, хуурай сүү уудаг, литрийн спирт найруулдаг байсан, пионер, баатарчуудад элсэж байсан тухай энд бичиж амьтан хүний элэг аваад юу хийх вэ. Наяад оны дунд, сүүл, ерээд оныхоон, тухайн үед цаг үе, бидэнд байсан боломж нь ийм л байсан ажгуу. Гэхдээ л бурхан надад боломж олгох юм бол би чухамхүү тэр цаг үе руу буцаж алдагдсан боломжийн өртөгөө нөхөхийн тулд “Yes” товчийг дарахад хэзээ ч татгалзахгүй байх байсан.